Πρώτη νύχτα στον Άδη

Με ξύπνησε ένα ρίγος. Σαν ένα χέρι κρύο να μέτρησε δειλά τη ραχοκοκαλιά μου. Τα πόδια μου παγωμένα και γυμνά, σκεπάζονται ως τον αστράγαλο από λάσπη. Νιώθω γυμνός και μουσκεμένος. Μα δεν μπορώ να δω. Τριγύρω ολόγυρα έρεβος βαθύ και μια δυσδιάκριτη ομίχλη. Η ανάσα μου βαριά. Σε κάθε εκπνοή, τα σωθικά μου νιώθω ανάλαφρα μα και πυρακτωμένα. Περπατάω. Ακούω μονάχα ν' αντηχούν σταλαγματιές, και τον παφλασμό της λάσπης που αντιστέκεται στα βήματά μου. Προσπαθώ να φωνάξω αλλά μάταια. Δεν έχω δύναμη να αρθρώσω λόγο. Ούτε καν κραυγή. Θα ήταν εύλογο να αναρωτηθώ τι μέρος είναι αυτό, αν ήξερα πιο πριν όμως ποιος είμαι. Μοναδική μου μνήμη ένα βλέμμα. Ούτε τα μάτια όμως ούτε η όψη. Μόνον η ιδέα κι τρόπος απ' ένα πρόσωπο ζεστό που γνέφει. Και τότε ένας σεισμός αρχίζει να τραντάζει το έδαφος που περπατώ, και νιώθω μια βροχή να πέφτει. Δυο στάλες στέκουν πάνω στα χείλη μου μα έχουν γεύση από αίμα. Άξαφνα βλέπω φως! Νιώθω τόσο αμαρτωλός που θέλω να ξεσπάσω σε λυγμούς! Δεν βαστάω και πνίγομαι στο κλάμα. Απόψε δεν κλαίω για κανένα παρά μόνο για μένα. Κλαίω δυνατά κι απεγνωσμένα, και δε βαστώ. Μέσα στον πανικό λιποθυμώ…
(...)
Με ξύπνησε η θέρμη από το άγγιγμα μιας Γυναίκας. Στεκόταν πλαγιασμένη δίπλα μου κι ένιωσα πως την εγνώριζα πάντα. Όλα πια είχαν νόημα. Ανάμεσα σε τόσες ψυχές, βρήκα το βλέμμα που θυμόμουνα.
(...)
Με ξύπνησε ένα ρίγος. Σαν ένα χέρι κρύο να μέτρ.....