Σκέψεις στην αγκαλιά του Βεελφεγόρα

(Το τραγούδι του "τεμπέλη" πάνω στην αιώρα...)

Ας υποθέσουμε στον κόσμο, θεός πως δεν υπάρχει,
παρά μονάχα ένα χέρι που με μια σέσουλα τρανή,
πτώματα και νεκρούς, στο πύρινο βωμό της γης προσφέρει.

Ας υποθέσουμε πως πίσω στη ζωή, πως δε γυρνά κανένας
και οτι μονόδρομος αφότου γεννηθεί
είναι ο ασφυκτικός του σάβανου υμένας.

Τότε γιατί έχει λογική ολημερίς μια εργασία,
όταν απ΄ το πρωί κιόλας μας πρόσφερε τον επιούσιο άρτο;
και ποια της ζωής η ευφορία
αν δεν πνιγείς στης μούσας Οκνηρίας τον βάλτο;

Γίνανε "άγιοι" κι οι εργασιομανείς...
γιατί μες τη ρουτίνα τους δεν πρόλαβαν ν' "αμαρτήσουν",
και κάθε βράδυ κλαίγονται οι δυστυχείς,
για χρόνια κι έρωτες που δεν κατάφεραν να ζήσουν.

Προς τι λοιπόν να στήνουμε από μόνοι μας ψηλές θηλιές,
όταν σκοπό όλα στη γη, έχουν στο τέλος να πεθάνουν;
Όλες μαζί των μυρμηγκιών, οι ξέχειλες από τροφή φωλιές,
και φάλτσου τζίτζικα το ρέκβιεμ δεν κάνουν.