Μνήμης Μνήμα: Κάτι περισσότερο από το τίποτα...

Μάταιοι κόποι, μάταια χρόνια, πληγή ανοιχτή.
Άγνωστε, μη μας ρωτήσεις για ποιο δρόμο κινήσαμε.
Δίχως ύφος "σωστό" και με σκέψη φριχτή
με στάλες κρασί τον πόνο μας σβήσαμε.

Τα..."δεκανίκια" μας, οι πρώην γνωστοί μας,
κι έρωτές μας, καρφιά σε σταυρούς
σέρνονται κι έρπουν τώρα μαζί μας,
θρήνοι γενναίοι για χρόνους νεκρούς.

Κι ήρθαμε σήμερα εδώ, με βήμα ωχρό
και ξεδιψάσαμε σε μάτια ανύποπτα
με στάχτη στα χέρια και χώμα νωπό
φιλάσθενες φύσεις στη μεμβράνη του τίποτα.