Κάποτε γύρναγα εξόριστος, ντυμένος στα κουρέλια.
Τα πόδια μου, ματωμένα, βούλιαζαν μέσα στην άμμο και τη στάχτη.
Τα πιο αδιάκριτα φώτα έκαιγαν το δέρμα μου, κι όλοι οι τόποι, υποκριτές, αρνούνταν αφιλόξενοι, τα θλιβερά μου ίχνη.
Το πνεύμα μου λεπρό και διψασμένο, χώμα σκασμένο, για νερό,
στο μεσημέρι ενός Ιούλη.
Η αντοχή μου όλη, μια ξεχασμένη προσευχή…
Και ξάφνου τότε, έπιασε βροχή.
Κι άρχισα τότε, να ανασαίνω.
Τότε ,παγιδεύτηκα σ’ ένα λαβύρινθο ανθισμένο,
στο χρώμα της θάλασσας, όταν αυτή αρχίζει να βαθαίνει.
Τότε ήταν που πρωτομέθυσα, και πνίγηκα, ευτυχής,
μέσα στον πράσινο ωκεανό, που σαν θεριό μαινόμενο, ασφυκτιά μέσα στα μάτια σου.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Yπάρχουν αυτές οι φορές που σε "ανακαλύπτουν" στο διαδίκτυο, κι αλλες που ανακαλύπτεις εσύ.
Προσωπικά χαιρομαι που βρεθηκα εδω (αν και δευτερη) αλλα δεν εχει σημασια.
Μ αρεσει η γραφή σου
Βεβαια τωρα ξεκινησα μολις να σε διαβαζω αλλα το συγκεκριμενο ποστ το ενιωσα κομματι μου.
Καλη σου μερα
Μαρία, ευχαριστώ πολύ για καλά σου λόγια για την "βάπτιση", αλλά και γενικότερα για το χρόνο που διέθεσες για να επισκεφτείς το blog. Για μένα έχει ιδιαίτερη σημασία ένα ειλικρινές σχόλιο (θετικό, είτε αρνητικό), και φυσικά βαρύνει όταν γίνεται από ένα άτομο με αισθητική και έργο σαν το δικό σου. Και πάλι ευχαριστώ.
Δημοσίευση σχολίου