Δαιμόνων Κατάλυμα

- Κάποια μέρα στο κέντρο ενός δάσους, θα σκάψω ένα υπόγειο. Δήθεν τυχαία θα αφήνω μισάνοιχτη την καταπακτή του, έτσι ώστε οι ελάχιστοι περαστικοί να έχουν την έκπληξη και την χαρά της ανακάλυψης. Το «κρυφό» αυτό δωμάτιο θα είναι στο κέντρο ενός κόκκινου μα ταυτόχρονα σκοτεινού και μισοφωτισμένου διαδρόμου. Στην άκρη του θα στέκω εγώ και θα παριστάνω ένα Δαίμονα κοιμούμενο, ένα Κτήνος Φύλακα σε στιγμή αναπαύσεως και αδυναμίας. Η πόρτα του δωματίου μισάνοιχτη κι εκείνη, θα αφήνει ηθελημένα να αποδρά το άρωμά Της όχι μόνο ως τον διάδρομο αλλά ως την καταπακτή. Ίσως και ως το ίδιο το δάσος. Εκεί θα κάνω τις πρώτες μου παρατηρήσεις: Άραγε το θέλγος του αρώματός Της και η έκπληξη της «ανακάλυψης» του υπόγειου αυτού δωματίου θα είναι κίνητρα ισχυρά να μπει κανείς να δει τα ενδότερά του; ή μήπως το παρουσιαστικό του Δαίμονα που θα υποδύομαι όπως και το πειστικό βαρύ ροχαλητό μου, θα αποθαρρύνουν τους περαστικούς και θα τους κάνουν έντρομοι να ξεπορτίσουν; Τυχεροί θαρρώ πως τελικά θα είναι όλοι. Όσοι φύγουν τρομαγμένοι θα έχουν κερδίσει τις συγκινήσεις του φόβου. Την επιβεβαίωση των μύθων, και την ύπαρξη των δαιμόνων. Μπορεί και να πιστέψουν στα παραμύθια, και σίγουρα θα έχουν πάντα μια νέα σκέψη να παιδεύουν, τι θα τους αποκάλυπτε το δωμάτιο αν τολμούσαν να διαβούν το κατώφλι του, ή ακόμη και να μπορούν να βάζουν με το νου τους τα δεινά που θα γεύονταν αδίκως αν ξυπνούσαν τον Δαίμονα. Μα για να πω την αλήθεια, αυτοί με ενδιαφέρουν το λιγότερο. Τίποτε δεν συγκρίνεται με την γοητεία της περιέργειας ζωγραφισμένη στα μάτια όσων ψάχνουν, και για όσους τολμήσουν να μπουν στο δωμάτιο, έχω φυλαγμένες τις πιο καλές τύχες. Θα είναι ένας χώρος σεπτός και σεβάσμιος αν και σε έκταση μικρός. Με φωτισμό λιτό μα περισπούδαστο έτσι ώστε δέος να προκαλεί. Μέσα σ’ αυτήν την αγκαλιά από τοίχους, θα ακούγονται σαν ψίθυροι τ’ αγαπημένα Της τραγούδια. Πάνω τους θα φανερώνουν τα λατρεμένα Της χρώματα και θα αναγράφουν σε όλη τους την έκταση τις αγαπημένες της φράσεις και σκέψεις. Όλα σχετικά με Εκείνη θα κατακλύζουν το δωμάτιο. Οι φωτογραφίες Της ταξινομημένες κι επιλεγμένες έτσι ώστε να Την εξυμνούν. Τα φορέματά Της καθαρά και με ευλάβεια τοποθετημένα στην ντουλάπα. Όπως και τα βιβλία Της στην παρακείμενη βιβλιοθήκη. Στις γωνίες του δωματίου θα καίνε λιβάνια μαζί με το άρωμά Της σαν ελάχιστη τιμή στη μνήμη Της. Όμως τη μεγαλύτερη εντύπωση σε όλο το δωμάτιο θα φροντίσω να κάνουν ένα κλειδωμένο ξύλινο βαρύ κουτί κι ένας καθρέφτης που θα στέκει απέναντι ακριβώς από την πόρτα. Θ’ αφήνω τον επισκέπτη να περιεργαστεί τα πάντα, κι όταν στρέψει το βλέμμα του προς το είδωλό του το θαμπό, απότομα και ξαφνικά θα εμφανίζομαι ξωπίσω του κάτω, απ’ την κάσα της πόρτας. Όσοι με δουν απ’ τον καθρέφτη ως Δαίμονα θα φροντίσω να ξυπνούν λοβοτομημένοι σε κάποιο ξέφωτο όπου και θα ειδοποιώ να τους περιμαζεύουν. Αυτοί θα έχουν την τύχη μιας περιπέτειας μα και την ατυχία να μην την θυμούνται. Όσοι όμως απ’ τον τρόμο τους με δουν σαν Άγγελο, θα κλειδώνονται άμεσα στο δωμάτιο και θα έχουν το δικαίωμα να ανοίξουν το κουτί. Μέσα σε αυτό θα υπάρχει ένα λευκό τετράδιο, ένα μολύβι και μια μικρή επιστολή. Το χειρόγραφο αυτό σημείωμα θα απαιτεί από τους «εκλεκτούς» πια επισκέπτες, να σημειώσουν αναλυτικά οτιδήποτε σχετικά με τις διαθέσεις τις συνήθειες, τις προτιμήσεις, και το γούστο τους. Και το αντίτιμο γι αυτήν τους την προσπάθεια θα είναι η ελευθερία τους. Μα για να είμαι ειλικρινής κάπου εδώ θα γίνομαι ψεύτης. Γιατί το μαυσωλείο Της θα είναι η φυλακή τους μέχρι να στήσω τα δικά τους μαυσωλεία στα πρότυπα της ψυχής Της!
- Ε, και!;