Καλλιτέχνες

Κάποτε, θα γίνουμε όλοι καλλιτέχνες.
Οι πιο φτηνές θλιμμένες μάσκες, κακοραμμένες κι ασφυκτικές ,
αιώνιο ένα, θα 'ναι, με τις γελοίες φάτσες μας.
Θα περπατάμε αργά, με βλέφαρα βαριά, στ' όνομα της Νύχτας και της Τέχνης!
Δυό λάθη στο συντακτικό.... άντε βαριά.....τρεις μουντζούρες-καλικάτζαροι, θα αρκούν να γοητεύσουν τα αθώα μας πλήθη.

Θα 'μαστε οι νταβατζήδες των στίχων, των τοίχων, και των τραγουδιών.
Κανείς άλλος δεν θα τα οικειοποιείται χωρίς την άδειά μας.
Δε θα υπάρχει τίποτα που να μην θυμίζει εμάς.

Οι τρίχες μας, θα 'ναι τοτέμ.
Ιερό κειμήλιο και χάραγμα βαθύ στην απαλή μεμβράνη του χρόνου που ξετυλίγεται, και γίνεται σιγα σιγά, το ίδιο μας το δέρμα.
Οι τρίχες μας, θα 'ναι, το πιο σημαντικό μας έργο...Τρίχες...
(Κι ο κόσμος θα τις λατρεύει...)

Μετά το θάνατό μας διάφανοι γίγαντες θα γίνουμε,
και θα στοιχειώνουμε όσους τολμούν προκλητικά να ζούν μετά από μας!
(Κάποιος απ' τους στοιχειομένους, για να μας ξορκίσει,
θα ζωγραφίσει λέξεις και θα γράψει εικόνες.)
Και τότε,
"Κάποιος χτύπα την πόρτα μας" θα ψιθυρίσουμε, μεταξύ μας, οι Θεοί.
κι όταν αυτός ποτίσει τους πιστούς του, με το πικρό κρασί απουσίας του,
με ύφος μύστη θα του πούμε:
"Πέρασε ξένε, καλώς ήλθες. Τώρα είσαι ένας από μας".