Μαριονέτα

Τυχαίο κορίτσι που κοιτάει τις πληγές μου.
Φλέβες μου, που εκτείνονται, ρίζες στο χώμα.
Δέσμια ύπαρξη, πλέον ανθρώπινη,
σαν έντομο με τα φτερά του στο νερό σ' ένα μοιραίο πιόμα.

Κι αν οι καρποί σου και τα ρόδα σάπισαν
και το κυανό έσβησε απ' τον ματιών σου την παλέτα
πάντα θα έρπω κρεμάμενος δυσάρεστα,
από τα χέρια των θεών, μια μαριονέτα.