Οδός Στρατή Μυριβήλη

[Νύχτα]

Περπατώ, και πηγαίνω  μ’ εκείνους
που νομίζω πως ξέρουν, τη λέξη
κι αναπτύσσω τη θλιβερή έξη
να την λέω τραυλά σε αγνώστους.

Παραλήρημα από αναθυμιάσεις,
μαρμίτας μαύρης που σιγοκαίει
ζωμό παχύρευστο στις κόγχες κλαίει
και πένθιμες μνήμες και νόστους.

Στο κέντρο πως βρέθηκα, γιορτής
με άγρια γιούλια και μενεξέδες
και γοερά πτηνά της νύχτας στους μπαξέδες,
παρηγοριά φρικτή σε αρρώστους.